۱۴۰۴.۰۵.۱۱

در میان آثار نمایشی این روزهای تهران، گاهی یک اثر بدون آن‌که در فرم یا روایت جسارتی شگفت‌انگیز از خود نشان دهد، به‌واسطه‌ صداقتش در اجرای یک ایده ساده اما انسانی، توجه مخاطب را جلب می‌کند. «کهته» از همین دست نمایش‌هاست؛ نمایشی از دل جزیره خارک، که به نویسندگی عقیل جماعتی و کارگردانی حسین اسدی، در تالار چارسوی مجموعه تئاترشهر روی صحنه رفته است.

به گزارش روابط عمومی حوزه هنری انقلاب اسلامی، این نمایش، محصول گروهی است که به شکل بومی و منطقه‌ای فعالیت می‌کند و حالا موفق شده از دل یک اقلیم خاص، صدایی تازه به پایتخت برساند. تولید چنین آثاری در بستر مناطق کمتر دیده‌شده، آن‌ هم با کیفیتی قابل‌قبول و اجرای عمومی در مرکز، اتفاقی نیست که بتوان به‌سادگی از کنار آن گذشت.

داستانی آشنا با روایتی شفاف

«کهته» در بستر یک نزاع قدیمی میان دو قوم در جزیره خارک شکل می‌گیرد. عشقی که میان دختر و پسری از این دو خاندان ریشه می‌دواند، محور شکل‌گیری تعارضات اصلی نمایش است. این خط داستانی از نظر ساختاری چیز تازه‌ای ارائه نمی‌کند و حتی یادآور روایت‌هایی کلاسیک همچون «رومئو و ژولیت» است، اما در نحوه‌ بیان، از یک ویژگی مهم بهره می‌برد: صداقت در روایت.

در شرایطی که بسیاری از آثار امروز با توسل به فرم‌های پیچیده و روایت‌های ضدپیرنگ سعی در ایجاد تفاوت دارند، «کهته» تصمیم گرفته تا به سادگی بازگردد. سادگی‌ای که نه از سر ناتوانی، بلکه از درک دقیق موقعیت روایی و نیاز مخاطب برآمده است. نتیجه، نمایشی است قابل‌فهم، همراه و اثرگذار.

روایت محوری به جای بازی با ساختار

یکی از آسیب‌هایی که بخشی از تئاتر معاصر ایران به آن دچار شده، از دست دادن انسجام روایی به بهانه تجربه‌گرایی است. در بسیاری از آثار، فرم بر محتوا غلبه کرده و آنچه باقی مانده مجموعه‌ای پراکنده از صحنه‌ها، دیالوگ‌ها و تصویرهاست که ارتباط روشنی با یکدیگر ندارند.

«کهته» برخلاف این جریان حرکت کرده و تلاش کرده تا در چارچوب کلاسیک درام، پیرنگی خطی، شفاف و مبتنی بر روابط علت و معلولی شکل دهد. این پایبندی به اصول ساده اما مؤثر نمایشنامه‌نویسی، باعث شده مخاطب با اثر ارتباط برقرار کند و بتواند در طول اجرا با شخصیت‌ها و وضعیت‌ها همراه شود.

طراحی، موسیقی و بازیگری در خدمت قصه

طراحی صحنه در «کهته» به دور از اغراق‌های فرمی، کاملاً در خدمت روایت قرار دارد. دکورهایی کاربردی، ساده اما گویا، به درک بهتر فضای جغرافیایی و فرهنگی نمایش کمک کرده‌اند. موسیقی نیز که توسط گروهی زنده در صحنه اجرا می‌شود، درست در لحظات حساس وارد عمل می‌شود و به تقویت بار عاطفی و تنش صحنه‌ها یاری می‌رساند.

از اقلیم تا صحنه ملی

«کهته» نه تنها یک نمایش اقلیمی با ویژگی‌های بومی است، بلکه نمونه‌ای موفق از ورود گروه‌های خارج از پایتخت به بدنه اصلی تئاتر کشور به شمار می‌رود. اتفاقی که نیازمند حمایت بیشتر، سازوکارهای منظم‌تر و بسترهای اجرایی گسترده‌تری است.

نمایش «کهته» به مدت ۷۵ دقیقه روی صحنه می‌رود و فرصتی‌ است برای تماشاگران تهرانی تا با بخشی از زیست جنوب ایران، آیین‌های محلی و صدایی صادق از دل مردمان جزیره خارک آشنا شوند؛ صدایی که نه با پیچیدگی، بلکه با روایت درست، خود را ماندگار می‌کند.

بازیگران نمایش نیز ترکیبی از چهره‌های کمتر دیده‌شده اما یکدست هستند که با انرژی، هماهنگی و صداقت روی صحنه ظاهر می‌شوند. جهانشیر یاراحمدی، عبد بناری، الهام چنانی، علی نبی‌پور، میلاد سعیدی، امیرمحمد شماسی، محمدسعید محمدپور، دانیال جعفری و دنیا فخار گروه بازیگران نمایش را تشکیل می‌دهند.

بیشتر بخوانید:

«کهته»؛ روایتی در خدمت درام، نه در دام پست‌مدرنیسم

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha